کسی دیگر نمیگیرد سراغ خانه ما را / به سختی جغد پیدا میکند ویرانه ما را
از آن شادم که غم پیوسته می آید به بالینم / از آن ترسم که غم هم گم کند ویرانه ما را
.
.
با یه قامت شکسته ، با نگاهی مات و خسته / سرشو برده تو شونش ، یه نفر تنها نشسته
توی تنهاییش یه درده ، جای پای قلبی سرده / گل سرخی بوده اما ، دیگه پژمرده و زرده
فارغ از دیروز و فرداش ، غرقه تو دریای درداش / حسرتش یه عشق نابه ، که وفا کنه به عهداش
.
.
عزیز ! یادی بکن از یار خسته / غبار دوریت بر من نشسته
دگر تیری نزن بالی ندارم/ وجودم از غمت در هم شکسته
.
.
غم هجران تو را چاره و درمان چه کنم ؟ / همه روز و همه شب دیده ی گریان چه کنم ؟
ای که آرامش جان در گروی روی تو بود / رفتی و بی تو بر این حال پریشان چه کنم ؟
تن من نی شد و شد نغمه ی دل بی تو حزین / وای بر من تو بگو بـا نی نـالان چه کنم ؟
کس ندانست چه بگذشت میان من و تو / بی تو در انجمن این همه نادان چه کنم ؟
.
.
تا بشکند امروز طلسمم برخیز / تا غصه جدا شود از اسمم برخیز !
این جسم ندارد آرزویی جز خاک / ای روح ! به احترام جسمم برخیز !
.
.

آهم که هزار شعله در بردارد / صد سلسله کوه را ز جا بردارد
من رعدم و میترسم اگر آه کشم / سرتاسر آسمان ترک بردارد
.
.
هیچ نمی گویم !!!
دارم که بگویم ، اما نباید گفت !!! شاید این سکوت زیباتر است
.
.
صدبار به سنگ ، کینه بستند مرا / از خویش غریبانه گسستند مرا
گفتند همیشه بی ریا باید زیست / آیینه شدم باز شکستند مرا
.
.
گل زیبای محبتت در دلم پژمرده / ز من چیزی نمانده جز تنی آزرده
با خیالت می گذرانم زندگی را / اما چه فایده زندگی هم بی تو مرده
.
.
هرچه باشی نازنین ، ایام خارت می کنند / هر چه باشی سنگدل ، دنیا شکارت می کند
هر چه باشی با لب خندان میان دیگران / عاقبت دست طبیعت ، اشک بارت می کند
.
.
چه کردی با دل من نازنینم / که هر تا سحر اندوهگینم ؟
مرا دعوت بکن در باغ چشمت / که از باغ تو لبخندی بچینم
.
.
تا گریه طلسم درد را میشکند / دل حرمت آه سرد را میشکند
دریای هزار موج طوفان خیز است / اشکی که غرور مرد را میشکند
.
.
دلم دریاچه اندوه و درد است / نگاهم کوچک و خاموش و سرد است
ببین این لحظه های بی تو بودن / به شهر کوچک قلبم چه کرده است
.
.
دگر گوشی به آغوش درم نیست / صدای آشنای باورم نیست
بغیر از لاشه ی پوشیده دل / درین خانه کسی هم بسترم نیست
.
.
آتشی در دل من شعله بر افروخته بود / دیده گر آب نمی ریخت دلم سوخته بود